|
Kao opšta tendencija u ponašanju korisnika, može se izdvojiti potreba za većim brojem prostorija ujednačene kvadrature, umesto ranijih sugestija koje su ograničavale minimume prostornih jedinica, kao i maksimum sklopa celine stana. Te sugestije, na nivou propisa, podsticale su formiranje što prostranijeg centralnog jednoprostora, uz što manje prateće površine. Jasno je, da, u situaciji kada u stanu žive dve ili čak tri generacije, takva proporcija nije najbolje rešenje. Takođe je nesporno da takva zajednica uvek teži formiranju više intimnijih podprostora unutar celine. Na žalost, ograničavajući faktor je ukupna površina, čija cena opterećuje usklađivanje sa potrebama, relativno više nego u razvijenijim sredinama (odnos cene m2 prema kreditnoj sposobnosti). Preporuka za koju se ovaj rad zalaže vezana je, dakle, za redefiniciju socijalnog stana koja nastoji da postigne kompromis između postojećeg i paradigmatskog oblika ponašanja, uspostavljajući kategoriju prihvatljivog minimuna. To konkretno znači odstupanje od standarda u smislu minimalnih površina najvećih prostorija - izlazeći u susret objektivnoj potrebi višegeneracijske porodice za stambenim prostorom sa više centara, koji poseduju relativnu autonomiju. Ukupna površina kojom se konkursni rad bavi iznosi oko 1800 m2, a obuhvata 24 stana na jednoj, kao i 10 stanova na drugoj lokaciji u Valjevu.
koautori - Marjan Đulinac, Aleksandar Tomić
|
