Predviđene lokacije, smeštanjem novog kompleksa, postaju novi, aktivni klaster urbane strukture, koja je organski/rizomski integrisana sa ostalim delovima celine na koju se referiše. Karakter sklopova u kompleksima objedinjuje diktat sistema i fenomen raznolikosti, ocrtavajući, na taj način, odnos između zajednice (kolektiva) i pojedinca (individue).

Prepoznatljivost novih ambijenata se ostvaruje linijom čitljivih vizuelnih i prostornih kodova; arhitektonski oblik kompleksa je komponovan kao jezik koji, povezujući razvijeni modernizam i savremeni izraz, rezultira istoričnim diskursom.

Linearna morfologija objekata i njihov međusobni razmak proizvod su površine lokacije i potrebnog razmaka fizičkih struktura radi optimalnog osunčanja i provetravanja. Metrika sklopova omogućuje organizovanje različitih tipova i veličina stanova u okviru jednog prostornog segmenta. Uobičajena klasifikacija stanova po strukturi i kvadraturi ovde je redefinisana; pojedini stanovi različite tipologije imaju sličnu površinu, ali ne na uštrb glavnih stambenih prostorija. Ukupne površine stanova su minimalne, dok su pojedinačne površine elemenata njihove strukture maksimalne u odnosu na tip.

Mesta u kompleksima se razlikuju po vizuelnom izrazu koji ih definiše, ističući jednovremeno svoje parametarske karakteristike kao što je položaj u ansamblu i one metafizičke, kao što je asocijacija na apstraktni pojam prostora.

koautori - Aleksandar Tomić

 
© 2024 agm.